Fryderyk Teichert (1808-1866) Urodził się w Niwiskach w powiecie zielonogórskim na Dolnym Śląsku. Kształcił się w Poczdamie oraz Berlinie. Od 1 marca 1829 roku współpracował z księżną żagańską Wilhelminą von der Schulenburg, zatrudniony zostało jako inspektor ds. ogrodu.
Za czasów księżnej Doroty de Talleyrand-Pèrigord w latach 1844-1859 realizował założenie parkowe w Żaganiu w stylu angielskim o powierzchni 200 hektarów, według wskazówek księcia Hermanna von Pückler-Muskau. 11 kwietnia 1852 roku mianowany został książęcym inspektorem ogrodowym.
W 1853 roku sporządził plan parku książęcego w którym to zawarł ogród przypałacowy, Bażanciarnię oraz Zagrodę Doroty, przy planowanym Parku Górnym. Na przestrzeni kilkunastu lat park książęcy zmieniał swoje oblicze. Ogród pałacowy był ogrodem kwiatowym, natomiast Bażanciarnia i Park Góry był to ogród w stylu angielskim, który obejmował liczne punkty widokowe. Na zlecenie księżnej żagańskiej, utworzono najważniejszy punkt widokowy wychodzący z dziedzińca pałacowego na park górny, którego zakończeniem było wzgórze Piotra. W ten sposób, najmłodsza córka księcia kurlandzkiego upamiętniła swojego ojca.
W 1858 roku syn Fryderyka, Oskar Teichert napisał poradnik o Parku Książęcym według wskazówek ojca. Do książki dołączono plan parku książęcego, który przedstawia całe założenie pałacowo – parkowe wraz z zespołem szpitalnym im. Św. Doroty.
Fryderyk, po 33 latach pracy zawodowej w wyniku choroby nie był już zdolny do pracy. Miał dziewięcioro dzieci. Nie mógł utrzymać rodziny, żyjąc w ubóstwie otrzymywał finansowe wsparcie od książęcej kasy dworskiej. Zmarł 28 lutego 1866 roku. Został pochowany na cmentarzu ewangelickim (obecnie cmentarz komunalny). Niestety jego nagrobek nie został zachowany.
Fryderyk August Hermann Gieroud (1821-1896). Urodził się w Berlinie. Od 1836 roku rozpoczął prace zawodową w ogrodnictwie. W pierwszym okresie działalności zawodowej był zatrudniony w parku Sanssouci w Poczdamie. Następnie w 1851 roku wyjechał do Anglii aby rozpocząć pracę w Królewskich Ogrodach Botanicznych Kew. Po wieloletniej praktyce zawodowej wrócił do Berlina, gdzie nadzorował prace w ogrodach osób prywatnych.
W 1862 roku po likwidacji ogrodnictwa spadkobiercy Nauena, Gireoud przyjął ofertę współpracy z księżną żagańską Dorotą de Talleyrand-Pèrigord. Ważnym argumentem podpisania współpracy było dobre przygotowanie ogrodnictwa w założeniach pałacowo-parkowych należących do pruskiej rodziny królewskiej. Istotnym czynnikiem była dobra znajomość struktur parków rezydencjonalnych w Poczdamie i w Berlinie. Jego znajomość w hodowli kwiatów ozdobnych spowodował to iż, został zaproszony do berlińskiego Stowarzyszenia Rozwoju Ogrodnictwa (Verein zur Beförderung des Gartenbaues), którego Hermann był dożywotnim członkiem. Należał również do Śląskiego Stowarzyszenia ogrodników (Schlesische Gesellschaft für Vaterländische Cultur) i Śląskiego Związku Centralnego Ogrodników i Miłośników Ogrodnictwa (Schlesischer Central – Verein für Gartner und Gartenfreunde). W czasie ponad trzydziestoletniej pracy w Żaganiu, uzyskał trzy stanowiska, początkowo jako ogrodnik nadworny, następnie inspektor ds. ogrodnictwa, kolejno od 1877 roku jako dyrektor ogrodu. Stanowiska dyrektora ogrodnictwa w strukturach administracyjnych w księstwie żagańskim był najwyżej opłacane. Jego pensja roczna wynosiła 700 Rthlr.
Aktywność zawodowa Hermana Gierouda w książęcym ogrodnictwie opierała się na dotychczasowych zainteresowaniach ogrodnika. Zajmował się hodowlą i uprawą roślin ozdobnych oraz działalnością wystawienniczą. Na przestrzeni kilkunastu lat się mu wyhodować nowe odmiany begonii, cyklameny, koleusów, hortensji bukietowych, szarotki i róż. Warto tu wymienić kilka z nich: Hydrangea paniculata grandiflora, Papyrus antiquorum, Cartaderia selloana, Musa ensete, Cereus grandiflorus, Cereus nycticallus.
Dużym wkładem Hermanna w ogrodnictwo książęce była organizacja wystawy kwiatów w Żaganiu jak również uczestnictwo w innych wystawach, w ośrodkach na terenie Królestwa Pruskiego, głównie w Berlinie i w Poczdamie.
Świadectwem pozycji i renomy żagańskiego ogrodnictwa była również prowadzona dydaktyka dla przyszłych ogrodników. W 1887 roku w Żaganiu odbyła się wizyta wychowanków Królewskiego Zakładu Naukowego Ogrodników w Poczdamie. Dodatkowo w Żaganiu wykształciło się kilku przyszłych znanych w Niemczech ogrodników: Wilhlem Roth, Oskar Berndt.
Hermann Gieroud za swoją działalność otrzymał złoty medal Śląskiego Związku Centralnego Ogrodników i Miłośników Ogrodnictwa (Schlesischer Central – Verein für Gartner und Gartenfreunde), był on również kawalerem Orderu Czerwonego Orła IV Klasy. W 1883 roku otrzymał z rąk księcia żagańskiego, Napoleona Ludwika francuskie odznaczenie „Ordre du Mérite agricole”. Hermann nie doczekał się 60 rocznicy rozpoczęcia pracy jako ogrodnik, zmarł w Żaganiu, 26 sierpnia 1896 roku w wyniku choroby którą nabył podczas podróży do Berlina i Poczdamu.
Źródło:
- Marcus Köhler, Christoph Haase. “Die Gärten Peter Joseph Lennés im heutigen Polen”
- Werner Beine, Hieronim Szczegóła, “Żagań w historii Śląska”,Żagań 1997 rok
- Katarzyna Adamek, Marian Ryszard Świątek, „Żagań znany i nieznany. Przewodnik historyczny po mieście i okolicy”, Żagań
- Teichert O., “Der Herzogliche Park zu Sagan”, Sagan u. Sprottau 1858.
- Katarzyna Adamek Pujszko, „Ławki w parku książęcym w Żaganiu w świetle badań źródłowych i ikonograficznych”[w] Lubuskie Materiały Konserwatorskie. T. 12, Zielona Góra (2015)
- Katarzyna Adamek Pujszo, „Talleyrandowie jako książęta żagańscy i ich rezydencja w Żaganiu (1862-1829)”, Zielona Góra 2017.
